" قطره " دلش دریا می خواست ...

" قطره " دلش دریا می خواست ...

خیلی وقت بود که به خدا گفته بود !

هر بار خدا میگفت :

از قطره تا دریا ، راهی است طولانی

راهی از رنج و عشق و صبوری

هر قطره را لیاقتِ دریا نیست !

قطره عبور کرد و گذشت ...

قطره پشتِ سر گذاشت ...

قطره ایستاد و منجمد شد ...

قطره روان شد و راه افتاد ...

قطره از دست داد و به آسمان رفت ...

و هر بار چیزی از رنج و عشق و صبوری آموخت !

تا روزی که خدا گفت :

امروز روز توست ، روز دریا شدن !

خدا قطره را به دریا رساند

و قطره طعم دریا شدن را چشید !

اما ...

روزی قطره به خدا گفت :

از دریا بزرگتر ، آری از دریا هم بزرگتر هست ؟

خدا گفت : هست !

قطره گفت : پس من آن را می خواهم !

بزرگترین را ...

بی نهایت را ...

خدا قطره را برداشت و در قلبِ آدم گذاشت و گفت :

" اینجا بی نهایت است " !!!

آدم " عاشق " بود ...

دنبالِ کلمه ای میگشت تا عشق را توی آن بریزد

اما هیچ کلمه ای توانِ سنگینی عشق را نداشت !

آدم همۀ عشقش را توی یک قطره ریخت

قطره از قلبِ عاشق عبور کرد

و وقتی قطره از چشم عاشق چکید

خدا گفت :

" حالا تو بی نهایتی "

چون عکس من ، در اشکِ عاشق است !!!