شمع و خورشید ...

شمع و خورشید ...

وقتی خورشید از پشتِ پنجرۀ کلبه ای قدیمی طلوع کرد

شمع سوخته ای را دید که از عُمرش لحظاتی بیش نمانده بود ...

به او پوزخندی زد و گفت : دیشب تا صبح خودت را فدای چه کرده ای ؟

شمع گفت : خودم را فدا کردم تا که او در غُربتِ شب غصه نخورد !

خورشید گفت : همان پروانه ای که با طلوع من ، تو را رها کرد ؟

شمع گفت : یک عاشق برای خوشنودی معشوق خود همه کار می کند و برای کار خود هیچ توقعی از او ندارد ، زیرا شادی او را شادی خود می داند !

خورشید به تمسخر گفت : آهای عاشق فداکار ، حالا اگر قرار باشد دوباره به وجود آیی ، دوست داری چه چیزی بشوی ؟

شمع به آسمان نگریست و گفت : شمع ، دوست دارم دوباره شمع شوم !

خورشید با تعجب گفت : شمع ؟؟؟

شمع گفت : آری شمع ، دوست دارم که شمع شوم تا دوباره در عشقش بسوزم و شبِ پروانه را سحر کنم !

خورشید خشمگین شد و گفت : چیزی شو ، مانندِ من ، تا که سالها زندگی کنی ، نه اینکه یک شبه نیست و نابود شوی ...

شمع لبخندی زد و گفت : من دیشب به عیشی در کنار پروانه رسیدم که تو در این همه سال از زندگی أت به آن نرسیدی ، من این یک شب را به همۀ زندگی و عظمت و بزرگی تو نمی دهم !

خورشید گفت : تو که این همه لذت بُردی ، پس چرا گریه می کنی ؟

شمع با چشمانی گریان گفت : من از برای خودم گریه نمی کنم ، اشکِ من برای پروانه است که فردا شب در آن همه ظلمت و تاریکی شب چه خواهد کرد !!!

و شمع گریست و گریست و گریست ...

تا برای همیشه " آرامید " !!!